Hvernig væri að fara að borga þessu ágæta fólki mannsæmandi laun??

heil og sæl!

 

ég stend með geilsafræðingum og hjúkrunnarfólki.ég vona bara að ráðamenn vakni og fari að borga þessu góða fólki mannsæmandi laun!mér finnst þetta vera til skammar!

 

Geislafræðingar hætta

Formaður ungliðahreyfingar Frjálslynda flokksins handtekinn í bílstjóramótmælunum

Formaður ungliðahreyfingar Frjálslynda flokksins handtekinn í bílstjóramótmælunum

Formaður Landssambands ungra frjálslyndra, ungliðasamtaka Frjálslynda flokksins, Viðar Helgi Guðjohnsen, var einn þeirra 21 sem lögreglan handtók í aðgerðum sínum gegn mótmælum vörubílstjóra við Olísstöðina í Norðlingaholti á miðvikudaginn var. Viðar lýsti handtökunni og hefur fjallað um mótmælin og aðgerðir lögreglunnar á bloggsíðu sinni undanfarna daga.

Hann segist hafa farið á Olísstöðina með föður sínum “til þess að sína samstöðu með vörubílstjórunum og mótmæla. Ég hafði heyrt fréttir af því að lögreglan væri farin að beita ofbeldi til þess að stöðva mótmæli trukkabílstjórana. Við mættum á svæðið og förum strax inn í mótmælendahópinn sem var langt fyrir utan lögregluborðann.”

Á þessu myndbandi sjást feðgarnir hrópa að lögreglunni, Viðar Helgi í svartri úlpu en faðir hans í grænni flíspeysu.

Lýsing Viðars Helga á því sem gerðist er eftirfarandi: “Upp úr þurru koma sérsveitarmennirnir með skildina sína og kylfurnar sínar í beinni línu... Það átti greinilega að hrekja okkur í burtu með valdi. Einhver hrópaði ,,læsum höndum saman” og við mótmælendurnir læstum saman höndum og mynduðum varnarvegg. Varnarveggurinn hélt allt þar til lögreglan sprautaði táragasi inn í saklausan hópinn.

Atburðarrásin varð þá hröð og ég sá nokkra sérsveitarmenn vopnaða kylfum standa yfir föður mínum sem lá í jörðinni og reyndi ég mitt besta að koma honum til hjálpar en þá veittust að mér þrír sérsveitarmenn, drógu mig afsíðis og handjárnuðu mig. Svo var ég tekinn inn í lögreglubíl þar sem ókvæðisorðum var hreytt að mér og ég kallaður fæðingarhálfviti og ætti von á mikilli sekt.

Ég spurði lögreglumanninn hvort það væri nú saknæmt að mótmæla á bensínstöðvarplani... Hann gat engu svarað en talaði um stórhættuleg ólögleg mótmæli og spurði hvað ég gerði. Þegar ég svaraði honum að ég væri háskólanemi svaraði hann með ,,ég get ekki skilið hvernig þú getur verið í háskólanámi, þú ert það heimskur að þú ættir að vera í fiskvinnslu”.

Í annarri bloggfærslu segir Viðar Helgi: “Eftir valdbeitingu lögreglunnar í gær fóru mótmælin úr því að vera mótmæli bílstjóra og mótmæli þeirra sem vildu lækkað bensínverð. Nú snúast mótmælin um rétt almennings til mótmæla.

Við búum ekki í lögregluríki og við eigum aldrei að sætta okkur við að vera lamin til hlýðni.
Aðförin í gær gegn frelsinu var skipulögð, eins skipulögð og aðförin sem á núna að gera gegn bílstjórunum sem stóðu að mótmælunum. Það á að knésetja þá með sektum og málaferlum.
Um leið og stjórnvöld fara að knýja fram hlýðni með ofbeldi gegn borgurum sínum þá ber okkur að mótmæla.

Hvernig væri þetta annars ef auðmenn vildu afnema bensíntollinn eða afnema þennan hvíldartíma?

Auðmenn vildu fiskinn.Þeir fengu fiskinn. Auðmenn vildu Hitaveitu Suðurnesja og varnaliðseignirnar á gjafaverði. Þeir fengu Hitaveitu Suðurnesja og varnaliðseignirnar á gjafaverði. Auðmenn vildu fljótandi gjaldmiðil, banka og frjálst flæði peninga innan ESB. Þeir fengu fljótandi gjaldmiðil, bankana og frjálst flæði peninga innan ESB. Atvinnubílstjórar vilja nýta rétt sinn til mótmæla. Þeir fengu barsmíðar.

Svona fantaaðgerðir eru ekki gerðar nema með samþykki stjórnvalda. Gefumst aldrei upp í baráttunni, höldum áfram. Látum ekki berja okkur til hlýðni.”

Í þessari frétt RÚV af atburðum miðvikudagsins sést hvar Viðar Helgi er leiddur burt hrópandi: “Þeir eru að berja Íslendinga! Þeir eru að berja samlanda sína!”

Í annarri færslu á bloggsíðu sinni segir Viðar Helgi: “Stjórnarmenn landsins hafa verið að gera í því að stilla vörubílstjórum og lögreglunni upp sem óvinum til þess að einmitt svona uppþot eins og í gær gerist.

Það að stilla lögreglu og almenningi upp sem óvinum er algerlega óásættanlegt og vona ég að formálar þessa máls verði rannsakaðir því að versta sem gæti komið fyrir íslenskt samfélag er að ákveðnum hagsmunaaðilum takist að gera lögregluna og almenning að óvinum.”

tekið af eyjan.is

 

Ný mynd, og 3 dagar í stórafmæli,...

 

Halló allir og gleðilegt sumar.

 

Setti inn nýlega mynd  af Kristófer Erni í tilefni sumars, hann dafnar ofalega vel.Ég sjálf er að hressast og klára sýklalyfin eftir 2 daga.Nú eru bara 3 dagar í 30 afmælið, úff ég er að eldast.Verð víst 30 þann 1 maísvitn.

kv í bili Adda Laufey.

 

 

Laufey hólm

Morgunblaðið hjá Landsbókasafni 

Fimmtudaginn 12. maí, 1988 - Minningargreinar

Laufey Hólm Sigurgarðsdóttir ­ Minning Fædd 21. apríl 1911 Dáin 2. maí 1988

Laufey Hólm Sigurgarðsdóttir ­ Minning Fædd 21. apríl 1911 Dáin 2. maí 1988 Hversu sælt er ekki að geta litið yfir farna ævislóð með hreinu hjarta, þar sem við blasir farsælt starf og afrakstur heillar mannsævi í þágugóðs? Hversu hugljúf er ekki minningin um hana, sem sáði frækornum mildi, gæsku, gleði, heiðarleika og hreinskilni í hjörtun? Slíkt verðurekki til auðæfa metið á veraldlega vísu, en þannig er minningin um ömmu mína, Laufeyju Hólm Sigur garðsdóttur, í hennar farsæla lífi.

Einar Benediktsson segir eftirminnilega í einu ljóða sinna: "Skammvinna ævi þú verst í vök þitt verðmæti gegnum lífið er fórnin. En til þess veit eilífðin alein rök." Til þessara orða verður mér nú hugsað í sambandi við minningu ömmu minnar, því í sannleika er hægt að segja: Hennar verðmæti gegnum lífið var fórnin, fórnin í þágu barna, eiginmanns, barnabarna, systkina og foreldra. Þó veit ég að hún leit ekki þannig á að hún fórnaði sér í þágu annarra, heldur þótti henni ekkert sjálfsagðara en að gera öðrum gott og að láta gott af sér leiða.

Laufey fæddist á Eysteinseyri við Tálknafjörð 21. apríl 1911. Foreldrar hennar voru Viktoría Bjarnadóttir og Sigurgarður Sturluson. Sigur garður var sjálfmenntaður maður, í mörgu á undan sinni samtíð, og stundaði m.a. barnakennslu og verslunarstörf í Tálknafirði. Hann lést um aldur fram, og brá Viktoría þá búi. Eftir skamma dvöl á Bíldudal flutti hún til Reykjavíkur með börnin, en þau voru Gunnar, Bjarney, Guðrún, Laufey, Bjarni, Aðalheiður, Bergþóra og Ásgeir. Fjögur systkinanna hafanú kvatt þennan heim. Eftir lifa Gunnar, Bjarney, Aðalheiður og Bjarni.

Þegar Viktoría flutti til Reykjavíkur voru flest börnin vaxin úr grasi og fóru þau fljótlega að heiman til ýmissa starfa, eins og algengt var á þeim tíma, því mun færri tækifæri gáfust þá til menntunar en nú. Systkinin héldu alltaf miklu sambandi við móður sína, en hún var miðdepill fjölskyldunnar. Laufey, amma mín, fór til starfa að Úlfljótsvatni í Grafningi til Magnúsar Jónssonar, lagaprófessors, og konu hans, Harriet Bonnes en, og þar kynntist hún tilvonandi manni sínum, Vagni E. Jónssyni, síðar hæstaréttarlögmanni, sem þá var við nám í lagadeild Háskóla Ís lands. Þeim varð tveggja barna auðið, Estherar Brittu, kennara, f. 10. ágúst 1936, og Atla, lögmanns, f. 18. júní 1946. Vagn var virtur og vinsæll lögmaður á sinni tíð og rak um árabil umsvifamikla lögmannsstofu og fasteignasölu í Reykjavík.

Heimili Vagns og Laufeyjar á Laugateig í Reykjavík hlýtur að vera öllum minnisstætt sem því kynntust, því þar ríkti sérstaklega góður andi, en straumar mennta og menningar lágu þar í loftinu. Amma hélt stórt heimili; um áratugaskeið bjó tengdamóðir hennar í heimilinu, auk þesssem foreldrar mínir bjuggu þar fyrstu búskaparár sín og þar var fyrsta heimili okkar eldri bræðranna. Það liggur í augum uppi að erfitt hefur oft verið að sigla báruna í því hlutverki sem húsmóðurstarfið út heimti, en alltaf tókst henni að sigrast á erfiðleikum með einstakri bjartsýni og með því að koma alltaf framaf hreinskilni og góðmennsku. Sérstaklega skal til þess tekið að samband hennar við tengdamóðurina, Harriet Jónsson f. Bonnesen, var alltaf gott, en gamla konan var orðin háöldruð, 89 ára, þegar hún lést, eftir að hafa deilt heimili með syni sínum og tengdadóttur í rúm 36 ár.

Mér finnst ekki langt síðan ég sat við hliðina á ömmu þegar hún kenndi mér að lesa og draga til stafs. Sagðihún mér þá stundum frá lífinu á æskuheimili hennar í Tálknafirði, þegar þau systkinin lærðu hjá föður sínum, en hann hélt skóla að vetrinum í gamla bænum. Ég er þeirrarskoðunar að hjá ömmu hafi sameinast margir bestu kostir íslenskrarmenningar þeirrar kynslóðar sem sjálfmenntuð var að mestu, og alin upp við heilbrigðar lífsskoðanir í faðmi íslenskrar náttúru. Þar var hreinskilnin og heiðarleikinn efst á blaði, ásamt trú á framtíð lands og þjóðar. Þó var glettnin og kímnigáfan aldrei langt undan. Í hugann koma ótal myndir. Ég sé góðlega andlitið hennar, sem þerraði tár af vanga lítils drengs, en hönd hennar var ætíð nálæg til hjálpar, og alltaf tókst henni að snúa huganum þannig að erfiðleikar gleymdust og allt varð aftur gott.

Sem dæmi um óbilandi kjark og trú ömmu minnar á lífið má nefna, að árið 1966 fékk hún alvarlegan augnsjúkdóm. Gekkst hún undir uppskurð á hornhimnu, sem tókst mjögvel, og aldrei heyrðist hún kvarta yfir þessu mótlæti, en sjúkdómurinn hafði varanleg áhrif á sjón hennar til hins verra.

Ekki er hægt að minnast ömmu minnar án þess að listrænir hæfileikar hennar komi í hugann. Hún hafði frá blautu barnsbeini alist upp við íslenskan heimilisiðnað, og hafði hún alla sína daga mjög gaman af hannyrðum. Það var sama hvað hún tók sér fyrir hendur, allt bar það vottum listrænt handbragð og smekkvísi. Auk þess saumaði hún út, vann að gerð veggteppa, smáhluta og ýmislegs annars á sviði hannyrða, en amma mín var ótrúlega fljót að tileinka sér nýjungar og læra ný vinnubrögð.

Þó hygg ég að mörgum hafi komið á óvart þegar hún, tæplega sextug að aldri, hóf nám í listmálun á námskeiði hjá Hring Jóhannessyni listmálara. Hún tók listsköpunina alvarlega, og lagði mikinn metnað í öll sín verk. Þrátt fyrir það að hún væri þetta fullorðin tókst henni að skapa mörg listaverk sem prýddu og prýða heimili hennar og ættingja. Er það bjargföst sannfæring mín að hefði hún átt þess kost að stunda listnám í æsku sinni, eins og nú er algengt, þá hefði hún ekki verið óþekktur listamaður í dag. slíkt varþó nær óhugsandi hvað konur varðaði á fyrstu áratugum þessarar aldar.

Amma varð fyrir þeirri þungbæru reynslu að missa eiginmann sinn skyndilega árið 1976. Hún tók þvísem að höndum bar með æðruleysi en sömu bjartsýninni og einkenndi alla hennar skaphöfn. Hún hafði oft á orði að best væri að líta björtum augum á tilveruna því mótlæti minnkaði ekki við að velta sér uppúr vandræðum. Er það hverju orði sannara, en allt samband afa míns og ömmu hafði yfir sér blæ virðingar, festu, trúnaðartrausts og gagnkvæmrar væntumþykju. Þau sameinuðust í gleðinni yfir litlum sem stórum sigrum barna sinna og barnabarna, og gleði þeirra var aldrei meiri en á jólum eða öðrum stórhátíðum, þegar fjölskyldan sameinaðist. Get ég því í hreinskilni sagt, að bernsku minnar jól séu óforgengileg ur gimsteinn í minningunni, svo björt og fögur voru þau. Hvers virði er ekki slíkt veganesti?

Amma hafði alltaf mikið sambandvið systur sínar, og reyndust þær mér allar vel þó ólíkar væru þær. Tvær systur hennar hafa nú kvatt þennan heim, þær Bergþóra og Guðrún, og má nærri geta hvort ekkivar nálægt henni höggvið við fráfall þeirra, sem hún hafði nær daglegt samband við. Allt þetta bar hún þó með þeim styrk sem henni var gefinn, í meira mæli en mörgum öðrum. Þannig hefði hún líka viljað að við, afkomendur hennar, ættingjar og vinir tækjum fréttunum um hennar eigið andlát. Hún vildi alltaf horfa með bjartsýni fram á veginn, og það hefði hún viljað að við gerðum nú, þótt "byrgi mér sýn mín eigin tár," eins og Einar Benediktsson komstað orði.

Heimurinn er hverfull, lífið og tíminn heldur áfram. Gamlir stofnar falla, en nýir vaxa úr grasi. Við, sem þekktum hana, vitum að nú hafa orðið þáttaskil. Minningin um hana, sem var okkur öllum svo kær, á þó eflaust eftir að verma hjörtun um ókomin ár, og þau frækorn sem hún sáði í huga okkar og anda, munu halda áfram að dafna. Það ætti að vera okkur nokkur huggun á þessari erfiðu stundu, en minningu hennar heiðrum við best með því að gera einkunnarorð hennar; bjartsýni og gleði, að einkenni í lífi okkar. Ég veit að við geymum minningu hennar í hjartanu, og dýpsta þakklæti og virðing fylgir henni yfir landamæri lífs og dauða.

Egill Héðinn Bragason

 

 

Laufey amma mín var einstök kona, ég var 11 ára þegar hún dó.ég ber stolt fallega nafnið hennar.

 

adda laufey

Hugleiðing um skírnina.

heil og sæl

 

ég hef aðeins verið að velta þessu fyrir mér, skírn og fermingu.mér finnst vera viss hræsni í að bera barn til skírnar.hvað hefur ómálga barn vit á því að taka við skírnarheiti, þó það sé falleg hugsun á bak við það.ég trúi svo sannarlega á guð, en þessu er ég ekki samála með ferminguna eða skýrnina.mér finnst verið sé að taka réttinn af barninu, ef það er skírt.það ætti að vera við 12-15  ára aldur sem börn ættu að taka skírn, ef þau vilja það á annað borð.

 

 

Fermingin í dag snýst bara orðið um gjafir og peninga.5-6 vikum fyrir stóra daginn fara að týnast inn blöð  frá bönkum, og búðum til að seylast í vasa fermingarbarnsins, þar finnst mér hræsnin ná háum hæðum.

 

sjálf er ég búinn að fæða af mér 4 börn, og 3 þeirra eru skírð.4 barnið verður ekki skírt, hann fær að ráða hvort hann vil láta skíra sig þegar hann kemst til vits og ára.fólk spyr sig eflaust hvers vegna ég lét skíra hin, vegna  vana  og hefðar er  mitt svar.

 

megi helgin vera ykkur góð, kv adda sem er enþá veik.

 

=) Þetta lag er tileinkað mínum yndislegu bloggvinum!

Allt í hassi-sjúkraflug og asíuflensan!

 

heil og sæl

þetta verður hvorki löng né skemmtileg færsla.hér er allt við það sama, ég er enþá sárveik og er rúmföst.þessi skútubólga er ekkert djók, og gera út af við mig.ég sé tölvuskjáinn í 3 hlutum.á sunnudaginn var Kristófer örn sendur með sjúkraflugi á FSA vegna veikinda.það kom í ljós að við mæðgin þjáumst af asíuflensunni, og er maður oft í 2 vikur að ná sér.en litla líður mun betur og við errum komin heim.hef þetta ekki lengra, þakka kveðjurnar.

adda .

 

Góða helgi.sárveik =(

heil og sæl
 
Óska ykkur góðrar helgar!Skrifa lengra blogg þegar ég er komin á rétt ról.en mér tókst að ná mér í flensu og ligg eins og skata með hita og ennisholubólgur.ég sem ætlaði að verða ekki veik!
 
en þangað til seinna kv adda veika.

 

Dagur er risinn

Dagur er risinn
Gelískt þjóðlag. Ljóð Heimir Pálsson

 

Dagur er risinn rjóður í austri,
raular mér kvæði þröstur á grein.
Blessuðu tónar, blessaði dagur,
blessaða veröld tindrandi hrein.

 

 

Sólin er risin hátt upp á himin,
hlæjandi dagur þerrar mín tár.
Blessað sé ljósið, lífgjafinn mildi,
lofaður veri himinninn blár.

 

 

Ég elska lífið, ljósið og daginn,
lofgjörð um heiminn fagnandi syng.
Blessað sé lífið, blessað sé ljósið,
blessaðir morgnar árið um kring.

 

 

 

Fyndin myndbönd......