Heyr mína bæn!

 

Kæri bloggheimur og aðrir lesendur.

ég skellti mér í litið ferðalag upp á Egilstaði með mömmu minni og yngsta englinum mínum.við ræddum margt á okkar leið yfir dalinn fagra(Fagridalur).það sem snerti mig var umræða okkar um vonina?húsnæðismálin okkar hjóna hafa verið í smá ólestri, hefur gengið ílla að selja fallega húsið okkar á  svalbrðseyri og finna annað hér á austurlandi.eitthvað spurði mamma mig út í þessi mál, og ég svarði því til að ég hefði gefið það allt upp á bátinn.hennar orð voru"þú mátt ekki missa vonina adda mín"því ef ég gæfi hana upp á bátinn minkuðu líkurnar á að selja og finna annað heimili til að hreiðra um sig í.

 

málið er bara að ég vonaðist svo mikið eftir þegar tækifærin komu, svo þegar þau gengu ekki upp urðu vonbrigðin sár.og mér fannst það svo sárt að ég hætti að vonast eftir breytingum.

 

en kannski að ég ætti að fara vona aftur, það mundi ekki skaða neitt.er ekki máttur bænarinnar mikill.

 

kv adda

Athugasemdir

[Linda, 10.2.2008 kl. 14:30]

Sæl Adda, mamma þér fer með rétt mál, ekki missa vonina, hún er það sem gefur lífinu lit þegar það getur verið litlaust, að eiga von er að eiga draum og að eiga okkur draum þá er leiðin hálfnuð að áfangastað.

Með vinsemd.